வாசுகியும் வள்ளுவரும்

வள்ளுவர் எழுதியது திருக்குறள் என்பது எல்லாருக்கும் தெரியும். அவர் திருக்குறள் மட்டும் தான் எழுதினார் என்று அனைவரும் எண்ணிக்கொண்டு இருக்கிறோம். அதாவது ஒன்றே முக்கால் அடி கொண்ட குறள் வெண்பாவை தவிர அவர் வேறு எதையும் எழுதினாரா என நாம் அறியோம் அல்லவா?

உண்டு. ஒன்றே ஒன்று. அப்பாடல் ஒருவருக்காக அர்ப்பணமாக வடிக்கப்பட்டது. யார் அந்த அதிர்ஷ்டக்காரர்? ஆதரித்த வள்ளலா? அரசரா? அவர் குருவா? இல்லை. அதிர்ஷ்டக்காரர் அல்ல, அதிர்ஷ்டக்காரி என்று தான் சொல்ல வேண்டும். ஆம். அவர் ஒரு பெண். வள்ளுவரின் மனைவி. ஸ்ரீமதி. வாசுகி அம்மையார்.

அடியிற்கினியாளே அன்புடையாளே
படிசொல் தவறாத பாவாய் - அடிவருடி
பின்தூங்கி முன்னெழும்பும் பேதாய்-
இனிதாய் என் தூங்கும் என்கண் இரவு?

என்று ஒரு நாலு வரி பாட்டெழுதினார். "அடியேனுக்கு இனியவளே, அன்புடையவளே, எனது  சொல்லை என்றும் மதித்து நடந்த என் பாவையே (கண்மணியே), களைத்து வந்த எனது பாதங்களை பிடித்து விட்டு தூங்கச்செய்து பின் உறங்கி, நான் எழு முன் எழுந்து என்னை எழுப்பும் இளமை உடையவளே, அப்படி உன்னால் தூங்க வைக்கப்பட்டு உன் அன்பில் உறங்கிய என் கண்கள், இனி நீ இன்றி எவ்வாறு உறங்கும்?"என கதறுகிறார் வள்ளுவர்.

அதில் பாருங்கள், நான் எவ்வாறு உறங்குவேன்? என்று கூறவில்லை. என் கண் எவ்வாறு உறங்கும்? என்கிறார். அதற்கு முன் "பாவையே" என்கிறார். அதாவது பாவை இல்லாத கண் பயனற்றது. இனி நான் உறங்க நினைத்தாலும் அந்த கண்ணானது பாவையை பிரிந்த ஆற்றாமையால் இனி உறங்காது என்கிறார்.
 
“நெருநல் உளனொருவன் இன்றில்லை எனும்
பெருமை படைத்து இவ்வுலகு”

என்று உண்மையின் அடி ஆழத்தினை கண்டு எழுதிய அந்தத் தெய்வப்புலவரே, மனைவியின் பிரிவைத் தாங்காமல் கலங்கி கையறு நிலையில் பாட்டெழுதி விட்டார். (நேற்று இருந்தான் இன்று இல்லை என்று ஆனான் என்னும் இயல்பினை உடையது நிலையற்ற தன்மையை உடைய இவ்வுலகு என்பது இக்குறளின் பொருள்).....

அதற்கு முற்றிலும் தகுதியானவர் அந்த அம்மையார்.

"வாசுகி, பழையது சுடுகிறது, விசிறி விடம்மா" என்றார் வள்ளுவர், தன் நண்பர் முன்; பழையது சுடுமா என யோசிக்காமல், அன்புக்கணவரின் வார்த்தைக்கு இணங்கி விசிறி விட்டாராம் வாசுகி அம்மையார். பார்த்த நண்பர், தன் மனைவியுடனான தனது பூசலுக்கு விடை கிட்டி விட்டது என விடை பெற்று சென்றாராம். இது பெண்ணடித்தனமல்ல. அன்பு. தூய அன்பு, துணையை உள்ளபடியே ஏற்றுக்கொள்ளல், அர்ப்பணிப்பு. அதில் தனி சுகம் உண்டு.

வள்ளுவர் பெருமான் சாப்பிடும் போது, ஒரு சிறு கலத்தில் தூய நீரும், ஒரு ஊசியும் வைத்துக் கொண்டுதான் சாப்பிடுவாராம். அது ஏனென அம்மையாருக்கு விளங்கவே இல்லையாம். ஆனாலும் கேட்கவில்லையாம்.

இதற்கான காரணத்தை அந்த அம்மையார், தான் இறக்கும் தருவாயில், கணவரின் (வள்ளுவரின்) மடியில் கிடந்தபடி அவரிடம்  கேட்டாராம். அன்னப்ப்பருக்கை கீழே சிந்தினால் ஊசியில் குத்தி எடுத்து கலத்தில் உள்ள தெள்ளிய நீரில் அலம்பி, மீண்டும் அன்னத்தில் கலந்து  உண்ணவே அவை இரண்டும் என்றாராம். "மான் போன்ற மருண்ட கண்ணினையுடைய என் அன்புடையவளே, நீ அன்னமிடுகையில் அன்னம் சிந்தவே இல்லை. அதனால் அதன் பயன்பாடு உனக்கு இந்நாள் வரை தெரியவில்லை" என்று உருகி விளக்கினாராம்.

இன்று, சிறுசிறு கருத்து வேறுபாடுகளுக்கு கூட, பிரிவினை வேண்டி நீதிமன்ற வாசலில் நிற்கும் தம்பதியர்(???) நினைத்துப்பார்ப்பார்களா? 

பழைய பதிவுகளில் நான் சொன்ன எனது கருத்துக்களை தான் நான் இங்கும் சொல்லி முடிக்கிறேன். துணைக்காக கஷ்டப்பட தயாராக இல்லாதவர்கள் கலியாணத்துக்கு லாயக்கில்லாதவர்கள். அனுசரிப்பதும் விட்டுக்கொடுப்பதும் கெட்டவார்த்தைகள் அல்ல.

பெண்ணியம், உரிமைபேச்சுக்கள் பேச தெருக்கோடி மேடை தான் சரியான இடம். வீடும் குடும்பமும் அல்ல.

இப்பாடலை படித்த பிறகு தான் வள்ளுவரின் மீது ஒரு தனி மரியாதை பிறந்தது.

பிரியங்களுடன்
புவனேஷ்