கலாசாரம், அன்றும் இன்றும்

அன்று பாஞ்சாலி சபதம்/திரௌபதி வஸ்த்ர-ஹரணம் சினிமாவில் நடிக்க எந்த தமிழ்ப்பெண்ணும் முன் வரவில்லை. கேட்ட போது அவர்கள் சொன்னார்கள் – “என்னுடைய சேலை முந்தானையை, நடிப்பிற்க்காக கூட ஒரு அந்நிய ஆண்மகன் தொடுவதை நான் அனுமதிக்க முடியாது!”.... இதுவன்றோ கற்பின் மாண்பு. இத்தகைய பெண்களை நான் வணங்குகிறேன்.

“வயசு வந்த பொண்ணுக்கு தம்பியே ஆனாலும் தள்ளித்தான் நிக்கணும்” என்று வளர்க்கப்பட்டவர்கள் நாங்கள். ஆனால் இன்று? நடிப்பு எனும் பெயரில் கண்டவனோடு உரசி, அணைத்து, கட்டிப்புரண்டு.....

ஆபாசமான படங்களால் பெண்ணினம் அசிங்கப்படுத்தப்படுகிறது என்று சாடும் முன், அந்தப்படத்தில் ஒரு பெண் நடிக்கிறாளே, அவளை உங்களால் தடுக்க இயலுமா? அங்கே, பெண்ணை போகப்பொருளாக சித்திரிக்க ஒரு பெண்ணும் ஒத்துழைக்கிறாள் என்பதை யார் மறுக்க இயலும்? பழைய தமிழ்ப்பெண் போல “முடியாது” என்று எல்லா பெண்களும் சொல்வது தானே?

பெண்ணுடலை போகப்பொருளாக சினிமாக்கள் சித்திரிக்கின்றன. இதை பார்க்கும் இளம் உள்ளங்கள் என்ன நினைக்கும்? பெண் என்பவள் போகப்பொருள் என்று தானே இன்றைய குழந்தை – நாளைய இளைஞன் நினைப்பான்?

பெண்களின் அம்மாக்களுக்கும் ஒரு பங்கு உண்டு. தாங்கள் படாத கஷ்டத்தை பட்டு உழன்றதாக நினைத்துக்கொண்டு “உனக்கென்னடி ராஜாத்தி, படிப்பிருக்கு, சம்பாதிக்கறே, யாருக்கும்/எவருக்கும் நீ அடங்கிப்போக வேண்டியதில்லை” என்று மகளை கொம்பு சீவி விட்டு வளர்த்தெடுத்ததின் பலனை இன்று நாம் காண்கிறோம்.

“அனுசரிச்சுப்போம்மா” என்று சொன்ன காலம் போய், “எதா இருந்தாலும் பாத்துக்கலாம், நாங்க இருக்கோம்” என்று மல்லுக்கட்டும் மனோபாவத்தோடு பெண்களை அனுப்புவது. இவர்கள் நல்ல கணவனையும் தவறான கண்ணோட்டத்திலேயே பார்த்து தனது வாழ்க்கையையும் பாழாக்கி பிறர் வாழ்வினையும் கெடுக்கிறார்கள்.

நல்ல பெண்களும் இருக்கிறார்கள். அவர்களையே நான் காண விரும்புகிறேன்.

பெண்மை பூத்துக்குலுங்கும் பெண்களும், உண்மையான ஆண்மை மிளிரும் காளைகளும் சந்தித்தால் அங்கே சண்டையே இருக்காது. இன்றைய பிரச்னை ஆண்மை மேவிய பெண்களும், பெண்மை மேவிய ஆண்களும் தான்.

அனுபவம் உடைய, நிறைந்த குடும்ப வாழ்வில் ஊறித்திளைக்கும் நற்குலப்பெண்கள் நான் சொல்வதை ஆமோதிப்பர். பெண்ணிய புலிகள்  பாய்வர்.