Agnisaakshi

He had kept his appointment to meet me at the beach…. My friend Srinivasarangan was a punctual man…..

It was two years since I had seen him. He was thinner and visibly paler, certainly not the ebullient man in his bell bottoms he was when we were together at the Presidency, and surely a far cry from the rosy cheeked young chubby lad he was during his school days. It was neither day nor night. The sun had gone down and stars had come out and darkness was swathing in a stride much like the grief of his heart. I wasn’t sure how to start.

“Ranga, I want to talk to you about something”

“Sure, go ahead”

“Will you mind if it’s personal, Ranga?” – I was unusually held-back with my best friend in being out-spoken.

“You can say anything, you’re my best friend.”…. “And now, what more do I have to hide as personal?” – he added with a look towards the blue lined horizon beyond the sea.

“We’ll talk sitting on this beach…..” he said. We walked a few yards to a spot at the foot of a tree. We sank down on the soft sand of the beach. The same beach that saw us run in fun and frolic, hand in hand as children – little boys who knew nothing about life’s travails; The same beach that saw us play beach cricket with tennis balls as college kids;

His now dried sea of sorrow reflecting in his voice cut through my heart.

“Ranga, you must marry again.”- I said, in my own blunt way, and paused.

There was his usual silence, and after a calm survey, he smiled. “And why must I?” asked he.

I had my answers ready – “You are still young, and you are not a father yet – why would you want to waste your life in Padma's memory? I respect your love for her, but you had only been married for 2 years”.

He smiled. “Did Amma ask you to talk to me?” -  He knew. The old lady had tried to get her son out of Padma’s memory for two years but received no response from him who slowly became a sober introvert, who’d not entertain any topic of him marrying again. Out of desperation she had called me and asked if I could talk to her son, in my capacity as his best friend.

“Well….” I started to speak, but his hand on my hand stopped me in my tracks. “I know you and I know her…..I am sure she would have”.

“…..…….” - There was silence in the air.

By now, the moon had come out….. It was a Poornima….. I thought for a second that the moon was more like a white swan that came swimming out of the black ocean, above our heads….. I wondered what was going on in Rangan’s mind…… His gaze was fixed on the moon…….

“Do you see that moon?" – he asked…..

“Ya… beautiful, isn’t it?” – I replied.

“It is…… It’s good you brought the topic up. I had to open my heart to someone, my friend. And none better than you…….” – he paused;

“Hmmm…..”

“Do you know, this moon has borne witness to my times with Padma here, on this very spot below this tree? This spot to me, is sacrosanct...... Every Poornima…. I and Padma would come here… to this very beach… this very spot…. We used to pack our dinner and come here”……..

“Hmmm….” - I did not want to interrupt him…… After a pause he continued……

“On our first day here, I wrote a shlokham for her, comparing her lovely turmeric tinged face with the rising yellowy poorna-chandhran. I don’t mind repeating to you".... He recited the verse.

“You are quite a poet, aren't you?” – I tried to infuse some cheer. He gave a wry smile and nodded it off... "What’s the point?”…..

“She was the best person in my life, you know? She took care of every single detail for me. She knew I liked my potatoes fried to crispness, with some extra chilly in it, and that’s the way it was done. She knew I was allergic to pea-nuts, and it was banished from the limits of the household. My wake up alarm in the morning, for those 2 years were her keerthanams and varnams, one raaga for each day, and my lullabies were her neelaambary and yadhukulakambodhi …. Despite my protests, she washed my clothes by hand. Do you know? I have bought a fresh set of clothes to be used after she left this world. I have preserved every cloth she washed with her hand. I did not want to dirty them…. They bear her finger prints and I don't want her finger prints to be washed off…. her unwashed saree wraps my pillow now..... and her scent wraps my heart“

Another pause…… I could see in the moonlight, his eyes were moist….. his gaze was fixed on the moon…… he went on…..

“Her lap was my pillow… her eyes were my mirror….. she loved me….. ever since the day she stepped into my home….. what had I done for her to deserve such unconditional love? She kept awake till I came home, and shared her food with me… I came home early to make sure she ate in time….. at times, she fed me… and I used to playfully suck on her fingers as she fed me… Though we could never conceive, I could see a mother’s love in her eyes… That was enough for us….. we were each-others’ child…..”

He was now breathing faster….. his voice betrayed a silent sob……

“She loved me….. I loved her….. unconditionally. She cared for my happiness unconditionally….. do you know what she said when kissing me good night, the night before we got her admitted?”

“…….”

“She said if she died, she’d be with me in spirit. She said in her next birth, she would want to be my wife. I said in our next birth I want to be her wife, and she must be my husband…. I could repay her kindness in some way….. And she asked me to remarry if she died. I broke down and refused…… She knew I would say no…. she knew my love for her”

Rangan was now in tears….. I could do nothing about it…. I was trying not to cry myself.

“You say it’s JUST 2 years…… I remember every single day of those 2 years. Every single minute…. She lives, my friend…. She lives now in me….. Do you think loyalty is just physical? When we tied the knot we circum-ambulated the fire 7 times….. I promised her that I’d be faithful to her in thought, word and deed. And faith to me, is not just physical. Her physical frame is no more, but her soul lives in my heart. And till God lets me meet her in the other world, I shall wait. That’s my respect for my sweetheart….. I am waiting to be united with her, again…… because, this bond is eternal…..  It was sealed with fire as witness…. Agnisaakshi……. No other woman shall ever have me…..”

I could not help my tears….. Ironically, he had to cheer me up…..!

“It’s time…. Let’s go home… Amma will be waiting. You must have dinner at my home today….”

We got up and started……..

I did not know what I’d tell his mother…..

I just wished, Padma heard his words…. Or perhaps, she lived in his heart and knew…….. Perhaps, she heard..... perhaps she rose  with the moon every poornima, and came eagerly to see her husband sitting under the very same tree to that sacrosanct spot……. She’d know he’d come there… It was agnisaakshi……..

The Lion

See an old unhappy Lion,

Moving unto oblivion,

Sick in soul and body both,

Moving now as slow as sloth;    

                                                                                                       

See him sulk, the fallen head,

Banished from the pride he led,

The pride he led with all his pride,

That followed him in every stride;

 

Leonine, by his fall he came,

When a youth put his pride to shame,

Pawing at the king that led,

Tame less still, in such bloodshed.

 

The pride had left him, then and there,

Left him there with none to care,

Left him there without a lick,

Left him for the birds to pick.

 

Thus he stands, the fallen king,

He snuffs his pride away from him,

In fading sunlight, dull and dim,

He stands like a bird with a broken wing.

 

Feel for him, the fallen chief,

Dwindling with his shame and grief,

Half the lion he was before,

A bag of bones and nothing more.

 

See him standing, sick and still,

The hero of a thousand kill,

Dreaming of the days of good,

Never to return, gone for good;

 

Dreaming of his days of growth,

Dreaming of his days in youth,

Dreaming of his mother strong,

Who never saw a chase go wrong;

  

Dreaming of the days he spent

With his mother, strong and lean,

When sky was blue and grass was green,

He looked with baby wonderment.

 

Dreaming of his very first steps,

That started on his trembling legs,

When gaping at the bird that flies,

Waiting for the one that dies;

 

How he lagged behind the pride,

And mother searched the forest wide,

North and south and west and east,

For left, he will be someone's feast;

 

How she charged to him forward,

Roaring at the loathing bird,

Stationed always in the skies,

Waiting for the one that dies;

 

How he became a lion grown,

And left his pride to win his own;

When mother left the cub she bore,

And he too, looked to her no more.

 

How he roamed and how he roared,

Roared his beauty through the hill;

Strong in will, he made his kill,

When high as sky, his spirits soared.

 

When he fought and won his pride,

His rivals had nowhere to hide;

When all could see the king anew,

Matched in skill and will by few;

 

How he ruled his forest bower,

Making law with steady paw,

In day, in night, in snow, in shower,

When he came to sultan power.

 

No one that to challenge took,

Could stand the furnace of his look;

Not a lion in this land,

Came for a second reprimand.

 

 

Not a leopard breached his law,

Breached his law and fled his paw,

Not a leopard in his skin,

Came for a second discipline;

 

No one stayed to law aloof,

And risked a second time reproof;

Not a buck or bull or boar,

Came again and asked for more.

 

Not a lioness had her will

To make a kill and claim it still;

How he roared and claimed his shares,

As if to say, "Come out who dares";

 

Not a man that stood his paw,

His wife and children once more saw;

Not a hunter this land knows,

Had come back in his blood and bones;

 

All behold a lion, a king,

Who stopped for nothing, not a thing;

And all knew surely here was one,

That ruled his jungle, fearing none.

 

Pity him, the sad outcast,

Looking at the pride he lost;

Pity him, for he must wake,

And know that he can't claim his state;

 

He snuffs the pride he fought and won,

He snuffs them in the horizon;

The ruler who was all but slain,

Now turns around and lives again;

 

He knows his life is ending now,

He knows he has no one to bow,

He knows the risen sun has set,

And turns around with blood still wet.

.

Dreaming of his very first steps,

That started on his trembling legs,

He muses at the bird that flies,

Waiting for the one that dies.

 

 

The dreaming king now turns away,

From his golden yesterday,

He turns towards the bird that flies,

Waiting for the King's demise.

 

His life he made an open book,

For all those who to living took;

A lesson, that to all applies:

"When position falters, possession flies"

 

The meaning of this proverb: தந்தை சொல் மிக்க மந்திரமில்லை

I was pondering about the meaning of this proverb: தந்தை சொல் மிக்க மந்திரமில்லை. 

On the surface, it appears as if it emphasizes implicit obedience to the words of the father.

But, when we think deeper, could it mean that way actually? What if the father was a bad man and asked his son to steal from the next door? Is his word still the holy word? Can’t be, can it?

So, what could this age old proverb mean? I asked Ambaal.

And she gave a beautiful reply. I am privileged to share this with you all.

இதை விட சிறந்த மந்திரமில்லை என்றால் அந்த மந்திரம் எது? ஒரு மந்திரத்தை தவிர எல்லா மந்திரத்தையும் விட்டுவிட வேண்டும் என்று ஒரு நிலை வருமாயின் எந்த மந்திரத்தை மட்டும் வைத்துக்கொள்வாயோ அந்த மந்திரமே தலை சிறந்த மந்திரம், இல்லையா? அம்மந்திரத்தை விட சிறந்த மந்திரமில்லை.

வேத அத்யயனம் செய்யாமல் விட்டவன் கூட, காயத்ரி மந்திரம் ஜபித்து உய்யலாம் என்று உள்ளது. மூன்று தலைமுறையாக வேத அத்யயனம் விட்டவனுக்கு கூட துர் பிராம்மணன் என்று தான் பெயர். அவன் கெட்டுப்போன பிராம்மணன். பிராயச்சித்தம் செய்துகொள்ள வழியுண்டு.

ஆனால் மூன்று தலைமுறையாக காயத்ரியை விட்டவன் பிரம்மபந்து. பிராம்மணர்களை உறவாக உடையவன் அவ்வளவே.

ஆகையால், பிராம்மணனை பிராமண தன்மையை இழக்க செய்வது, காயத்ரியை விடும் செயல். அது தலையாய மந்த்ரம்.

அந்த மந்திரத்தை ஒரு குழந்தை எங்ஙனம் பெறுகிறான்? உபநயனத்தின் போது, தகப்பனார் உபதேசித்து - தந்தை சொல் வழியாக - பெறுகிறான்.

ஆக, காயத்ரி மந்திரம் தான் தந்தை சொல் என்று மறைத்து வைத்து குறிக்கப்பெற்றது. (வேத மாதா காயத்ரி - வேதத்துக்கு மற்றொரு பெயர் மறை - ஆகையால், காயத்ரி மறைத்து குறிப்பாக உணர்த்தப்பட்டது தகுமே அன்றோ).

(ஆக, காயத்ரி மந்திரமான) தந்தை சொல் மிக்க மந்திரமில்லை, என்று தான் பொருள் கொள்ள வேண்டும்.

 

இன்று பெண்ணியம் போகும் பாதை - ஒரு அலசல்

நான் ஆண்களை விமர்சிக்காமல் குறிப்பாக பெண்களை விமர்சிக்க தக்க காரணம் உண்டு;

ஒரு ஆண் அடாவடி செய்தால் அவனைத்தட்டிக்கேட்க சமூகம் உண்டு; போதாக்குறைக்கு இன்று மாதர் சங்கங்களும் அமைப்புகளும், ஒருதலைபட்சமான சட்டங்களும் அவன் மேல் பாய காத்துக்கொண்டிருக்கின்றன;

இன்று பெண்ணியம் போகும் பாதை ஆபத்தானது; அநியாயமாக ஒரு பெண்ணுக்கு அநீதியோ கொடுமையோ செய்யப்படும் பக்ஷத்தில் அதை பெண்ணிய அமைப்புகள் (சமூகமும் தான்) தண்டிப்பதும் கண்டிப்பதும் நியாயமே;

ஆனால், அதையும் தாண்டி அவள் ஒரு பெண் என்பதாலேயே அவள் செய்யும் எதையும் நியாயப்படுத்த முனைவது அக்க்ரமம்;

அதற்கும் மேலாக, அடாவடி செய்யும் பெண், அதைத்தட்டிக்கேட்கும் ஆணை ஒருதலைப்பட்சமான சட்டங்களால் அடக்குமுறைக்கும் அநியாயத்துக்கும் ஆளாக்குவது அக்மார்க் அயோக்கியத்தனம்;

இப்படி இன்று வளர்ந்துவிட்டதாக, சுதந்திரமடைந்து விட்டதாக நினைக்கும் சில பல நவநாகரீக புதுமைப்பெண்கள் பண்ணும் அட்டூழியங்களால் பல ஆண்கள் பாதிக்கப்படுவதால், நான் இன்றைய சூழ்நிலையில் பெண்களையே சாட வேண்டியதாயிருக்கிறது;

பெண் என்பதும் ஆண் என்பதும், உடற்கூறாலும், சமூக கடமையாலும் மாறுபட்ட நமக்கு கிட்டிய அடையாளங்களே; நாம் சமம், ஆனால் வேறுபட்டவர்கள்; பெண் என்பதாலேயே அவள் செய்வது சரி என்பதில்லை, பெண்ணியப் புலிகளே!

இங்கே நின்று, ஒரு reality check செய்து கொள்ளலாம்......

நானா நீயா என்று போட்டி போடுபவரா நீங்கள்? துணையை அதிகாரம் செய்து ஆக்ரமிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் சிறிதளவேனும் உடையவரா நீங்கள்? விடை ஆம் என்றால், நீங்கள் இதற்கு மேல் படிக்க வேண்டியதில்லை, தோழியே/நண்பரே! கடிய சொல் தான்.... மன்னிக்கவும்..... அனால் அது உண்மை...... இல்லை என்றால், மேலே படியுங்கள்.....

தன் தேவைகளை மதித்து, தன்னை கௌரவமாக, அன்போடு, அஹங்காரமின்றி, அனுசரணையோடு பாசமாக நடத்தும் துணையை எந்த மனைவியும், எந்தக்கணவனும் நேசித்து தோள் கொடுப்பர்;

அது அதிகாரத்தினாலோ சட்டப்புத்தகத்தாலோ, கூச்சலிடும் சங்க அமைப்பாலோ நடக்காது....... அன்பாலும், புரிதலாலும், மெல்லிய உணர்வுகளை மதித்தலாலும், பகிர்தலாலும், விட்டுக்கொடுப்பதிலும், தியாகத்திலும்  மட்டுமே நடக்கும்........

மரியாதை மானக்கேடல்ல!

கணவனுக்கு மனைவி மரியாதை தருவது என்பது அடிமைத்தனம் அன்று; அப்படி நினைப்பது மடமையும், தாழ்வு மனப்பான்மையின் வெளிப்பாடுமே ஆகும்;நூற்றுக்குத் தொன்னூற்றொன்பது தம்பதிகளில் ஆண் வயதிலும் அனுபவத்திலும் மூத்தவன்; மனைவி அவனை விட அறிவாளியாகவே இருந்தாலும், அவனுடைய வயதுக்கும், அவனுடைய கணவன் என்ற ஸ்தானத்துக்கும், அனுபவத்துக்கும் கொடுக்க வேண்டிய மரியாதையை தருவதே பண்புடைய செயல்;

தான் அதிகம் சம்பாதித்தாலும், அவனை விட உயர்ந்த பதவியில் இருந்தாலும், யாருக்காக இதை எல்லாம் செய்கிறோம் என்று யோசித்துப்பார்த்தால் எடுத்தெறிந்தோ மரியாதைக்குறைவாகவோ நடக்கத்தோன்றாது;கணவனை விட மேம்பட்ட மனைவி (சம்பாத்தியதிலோ, படிப்பிலோ, பதவியிலோ..... எதாக வேண்டுமானாலும் இருக்கட்டும்....), தன்னை விட மூத்தவனான தன் கணவனுக்கு மரியாதைக்குறைவின்றி அன்பாக, அனுசரணையாக, ஆதுரத்துடன் நடந்து கொண்டால், ஆஹா, தன் மனைவி தன்னை விட மேம்பட்டவளாக இருந்தாலும், தன்னை இவ்வளவு மதிப்பாக, கௌரவமாக நடத்துகிறாளே என்று கணவனும் பூரித்து, அவளை உச்சத்துக்கு ஏற்றப்பாடுபடுவான்......

இந்த உளவியல் கூட புரியாமல், இன்று பல பெண்கள் ஏதோ ஒரு சில வகையில் தன் கணவனை விட மேம்பட்டவர்களானதால் அவனை சற்றும் மதியாமல் நடப்பதும், பலர் அறிய அலக்ஷ்யப்படுத்துவதும், அவன் பண்ணும் உதவியையும் குலைத்து விடும்....... "அட சீ, இப்பவே இவ்ளோ ஆட்டம் போடறா, நாம இன்னும் உதவி மேல தூக்கி நிறுத்தினா இன்னும் என்ன பண்ணுவாளோ" என்று தான் நினைப்பார்கள்.... யாராக இருந்தாலும்........ கணவன் என்றில்லை, எந்த உறவாக இருந்தாலும்........இன்று, பெண்ணியம் பெண்ணியம் என்று பறக்கும் புதுமைப் பெண்களுக்கு இது புரிவதில்லை; மரியாதைக்குறைவாக நடப்பது விடுதலையின் வெளிப்பாடு அன்று......அது மடமையின் வெளிப்பாடு...... அறியாமையின் அறிகுறி........ ஆபத்தான ஆரம்பம்...... அவ்வளவே!

இது குடும்பத்தில் தான் என்றில்லை....... கணவன் என்று நான் பேசவில்லை.... ஏன் ஆணுக்கு என்று கூட வாதமிடவில்லை... யாராகதான் இருந்துவிட்டுப்போகட்டுமே.......... இன்னொரு உயிரை மரியாதைக்குறைவாக நடத்துவதும், அதிலும் குறிப்பாக நம்மைச்சார்ந்தவரை அவர் உணர்வு புரியாமல், புரிந்து கொள்ள விரும்பாமல் தன்னை முன்னிறுத்தி வினையாற்றும் சுயநலமும் பண்புகெட்ட செயல். அக்மார்க் அயோக்யத்தனம்!

இங்கு பெண்களை முன்னிட்டு கணவனுக்கு மரியாதை தராமல் நடப்பது தப்பு என்று எழுதுவதால், பெண்ணியப்பெண்கள் பாய வேண்டாம்......கணவன்மார்களை நான் 'தண்ணி தெளித்து' விட்டு விட்டதாக என்ன வேண்டாம்; தனது தூய துணைவியை காரணமில்லாமல் அவமானப்படுத்தும் கணவனும் அஹங்காரத்தின், தாழ்வு மனப்பான்மையின் சின்னம். பெண்ணிய முழக்கம் ஆபத்தான அலைவரிசைகளை இன்று ஒளிபரப்புவதால் இப்படி எழுத வேண்டியதாயிற்று.......

The bottom line is, ஆணோ பெண்ணோ - தன்னோடு வாழக்கையை பங்கு போட்டுக்கொண்ட துணையை மரியாதைக்குறைவாக, உணர்வுகளை உள்வாங்கிப்புரியாமல், inconsiderate ஆக, பண்பற்ற முறையில் நடத்தினால் அது மனமுதிர்ச்சியற்ற இருவரின் சேர்க்கையையே காட்டுகிறது....... அது இல்லறமே அல்ல.... நல்லறமோ அல்லவே அல்ல. உடலால் வளர்ந்தாலும் மனதால் வளராத இரு குழந்தைகள் ஆடும் அம்மா அப்பா விளையாட்டு....... அவ்வளவே............

கணவன் மனைவி உறவு ஆண்டான் அடிமை உறவு அன்று...... அது தோழமை...... நட்பு....... சொல்கிறவன் நானல்ல........ இதை முன்மொழிந்தது வேதம்........ "சகீ" (தோழியே) என வாய்நிறைய விளித்து மனம் நிறைய பிணைத்தது மனைவியை....... இதை வழிமொழிந்தவன் ஒரு கிழவன்....... தமிழ் வேதம் செய்த வள்ளுவன்........ "மடந்தையோடும் எம்மிடை நட்பு" என முழங்கினான்.......

எத்தனை ஆண்டுகள் வாழப்போகிறோம், மக்களே? கல்யாணமான பின், அதிகபக்ஷம் எழுபது ஆண்டுகளா? நட்பு முறை பூண்ட கணவனுக்கும் மனைவிக்கும் இடையில் ஏன் இந்த  இந்த ஒன்றுக்கும் உதவாத ஈகோ, அஹங்காரம், மமதை, பண-திமிர், பதவி, போட்டி? அதுவும் உயிருக்குயிரான உறவில் என்ன இந்த அல்பத்தனம்?

ஒருவரை ஒருவர் அறிவோம்...... அறிந்து விரிவோம்............ இல்லறம் புரிவோம்...... வாழ்வோம்....... வாழத்தானே மணம்  செய்தோம்??? இங்கு என்ன ஈகோ? இருவரும் மனம் திறப்போம்......... தினம் சிறப்போம்........

Held back.....

Mysterious midnight phone calls and his whispered conversations in the verandah;

Increasing regularity of his irregular dinners at home; a dilute whiff from him of a perfume I do not use;

The confirmation by sight at last, that my exclusive privilege was erstwhile;

A mute witness I stand to all this;

What holds me back? The one that gave me birth but no school, and the one I gave birth to that goes to school.

பய பக்தி!

ஒருநாள் பாம்பைப்பார்த்துப்பயந்து கம்பெடுத்தவன் மறுநாள் மனைவியுடன் நாகராஜனுக்குப்பால் ஊற்றுகிறானே! இது தான் பய பக்தியா?